- Bezpłatne przejazdy
Podstawa prawna: ustawa z dnia 20.06.1992r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów Dz.U. nr 54 z 1992r. poz. 254 z późn.zm. Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej – Dz.U. nr 128 z 1998r. poz. 851
Dzieciom i młodzieży dotkniętej inwalidztwem lub niepełnosprawnością oraz ich rodzicom lub opiekunom przysługuje prawo do bezpłatnych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego (PKP i PKS). Uprawnienie to dotyczy wyłącznie przejazdów z miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu do przedszkola, szkoły placówki opiekuńczo-wychowawczej, ośrodka rehabilitacji, ośrodka rehabilitacyjno-wychowawczego, domu pomocy społecznej, ośrodka wsparcia, zakładu opieki zdrowotnej, poradni psychologiczno-pedagogicznej i z powrotem. Dokumentem poświadczającym uprawnienia do bezpłatnych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, który wystawia lekarz, jest duplikat zaświadczenia lekarskiego o stanie zdrowia dziecka dla ustalenia prawa do zasiłku pielęgnacyjnego. Inne dokumenty uprawniające do bezpłatnych przejazdów to np. legitymacja szkolna dla uczniów dotkniętych inwalidztwem lub niepełnosprawnych, legitymacja Polskiego Związku Niewidomych, Polskiego Związku Głuchych, Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, Krajowego Komitetu Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym Ruchowo przy Zarządzie Głównym TPD lub orzeczenie zespołu orzekającego o stopniu niepełnosprawności. Przy przejazdach do jednostek udzielających świadczeń zdrowotnych albo pomocy społecznej wraz z wymienionymi wcześniej dokumentami wymagane jest zaświadczenie (zawiadomienie) określające termin i miejsce wizyty, badania, konsultacji, zajęć rehabilitacyjnych lub terapeutycznych.
Dokumentami poświadczającymi prawo do bezpłatnych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego dla rodzica lub opiekuna dziecka niepełnosprawnego są dokumenty dziecka. Na podstawie tych dokumentów rodzic lub opiekun może podróżować również jadąc po dziecko lub po jego odwiezieniu.
- Dodatkowy urlop wychowawczy
Jeżeli z powodu stanu zdrowia, a w szczególności przewlekłej choroby, kalectwa lub opóźnienia w rozwoju umysłowym dziecko wymaga opieki osobistej matki, może ona skorzystać z dodatkowego urlopu wychowawczego w wymiarze do trzech lat, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez dziecko osiemnastego roku życia.
Pracownikowi korzystającemu z urlopu wychowawczego w celu sprawowania osobistej opieki nad chorym dzieckiem przysługuje zasiłek wychowawczy, jeżeli przeciętny miesięczny dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty stanowiącej 25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym.
- Zasiłek pielęgnacyjny
Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje dziecku w wieku do lat 16, które ze względu na stan zdrowia wymaga ze strony innej osoby stałej opieki polegającej na pielęgnacji lub systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym, edukacyjnym lub rehabilitacyjnym. Przyznanie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego jest równoznaczne z uznaniem dziecka za niepełnosprawne.
Osobie w wieku powyżej szesnastu lat zasiłek pielęgnacyjny przysługuje do czasu ukończenia nauki w szkole, nie dłużej jednak niż do dwudziestego czwartego roku życia, jeżeli zasiłek przysługiwał tej osobie przed ukończeniem szesnastu lat.
Zaświadczenie będące podstawą wydania zasiłku pielęgnacyjnego dla dziecka wydaje lekarz Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej.
- Stały zasiłek z pomocy społecznej
Podstawa prawna: Ustawa o pomocy społecznej z dnia 29.11.1990r. Dz.U. nr 87 z 1990r. poz. 506 z późn.zm. Dz.U. nr 64 z 1998r. poz. 414, Dz.U. nr 106 z 1998r. poz. 668 art. 64 Zmiana przepisów do zasiłku stałego Dz.U. nr 162 z 1998r. poz.1116 art. 157
Stały zasiłek z pomocy społecznej przysługuje osobie nie pozostającej w zatrudnieniu, opiekującej się dzieckiem wymagającym ze strony innej osoby stałej opieki, jeżeli dziecko jest uprawnione do zasiłku pielęgnacyjnego i dochód rodziny nie przekracza dwukrotnego dochodu uprawniającego do korzystania ze świadczeń pomocy społecznej.
- Stopień niepełnosprawności
Stopień niepełnosprawności (znaczny, umiarkowany, lekki) można ustalić u dziecka po ukończeniu przez nie szesnastego roku życia. Wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności rodzice lub opiekunowie dziecka składają do powiatowego zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności.
Do obowiązków lekarza, pod którego opieką znajduje się osoba zainteresowana, należy wydanie zaświadczenia lekarskiego zawierającego opis stanu zdrowia. Zaświadczenie to oraz inne dokumenty medyczne umożliwiające ocenę stopnia niepełnosprawności należy załączyć do wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.
Osoby niepełnosprawne w stopniu znacznym lub umiarkowanym, po ukończeniu 18. roku życia, są uprawnione do renty socjalnej z pomocy społecznej. Renta socjalna przysługuje niezależnie od dochodu.
Wszelkich informacji o przysługujących rodzicom uprawnieniach powinien udzielić lekarz opiekujący się dzieckiem. W każdym większym szpitalu istnieje ponadto specjalna komórka tzw. Rehabilitacji Społecznej, która szczegółowo informuje rodziców o ich prawach, np. w Centrum Zdrowia Dziecka tel. (22) 815 72 37.
Źródło: wośp
