Poród może być postrzegany jako przeciwieństwo śmierci, jako że stanowi początek życia człowieka. W większości kultur wiek określany jest w odniesieniu do tego właśnie wydarzenia. Za początek porodu uważa się moment wystąpienia regularnych bolesnych skurczów macicy, którym towarzyszą zmiany szyjki macicy, głównie jej skrócenie i rozwarcie.
Pierwszy etap (okres) porodu
W typowym przebiegu poród u ludzi zaczyna się od delikatnych skurczów mięśni macicy. Pierwsze skurcze pojawiają się cykliczne i dość regularnie co około 10-30 minut i trwają ok. 40 sekund każdy. Czasami już na tym etapie dochodzi do przerwania błon płodowych i wypłynięcia przez szyjkę macicy płynu owodniowego, jednak często na tym etapie błony płodowe pozostają nienaruszone.
W trakcie tego etapu skurcze coraz bardziej się nasilają i stają się coraz częstsze, powodując coraz większy ból. Zazwyczaj, choć nie zawsze, pod koniec pierwszego etapu pojawiają się one co dwie minuty i trwają przez 70-90 sekund.
W trakcie skurczów, wydłużone w czasie ciąży mięśnie macicy zaczynają się kurczyć, zmniejszając jej rozmiary. Proces obkurczania macicy zaczyna się zwykle od jej szczytu i powoli rozszerza się ku dołowi. Po każdym skurczu mięśnie macicy ulegają częściowej relaksacji, ale za każdym razem stają się coraz krótsze. Powoduje to, że szyjka macicy coraz bardziej się rozszerza. Cykliczne skurcze trwają zwykle aż do momentu, gdy średnica otworu szyjki macicy osiągnie przynajmniej 10 cm.
W trakcie tego etapu porodu typowa matka zwykle przechodzi charakterystyczną serię zmian nastroju. Na początku zwykle jest bardzo podniecona. Później, gdy skurcze stają się silniejsze i bardziej bolesne, kobieta staje się skupiona i skoncentrowana. Pod sam koniec etapu większość matek przeżywa rodzaj kryzysu psychicznego objawiającego się silnym lękiem, że poród się nie uda, albo że one go nie wytrzymają. Objaw ten jest tylko dobrym sygnałem, że kończy się już pierwszy etap porodu.
Najprostszym sposobem przyspieszania pierwszego etapu, zazwyczaj najdłuższego w całym procesie porodowym, jest utrzymywanie kobiety w ruchu tak długo jak długo jest ona jeszcze w stanie chodzić. Ruch ten polega zwykle na spacerowaniu, ćwiczeniach rozciągających na piłce lekarskiej, trenowaniu oddechu potrzebnego przy drugim etapie porodu.
Drugi etap (okres) porodu
W drugim etapie dziecko jest wypychane z brzucha matki przez kanał rodny, poprzez zarówno skurcze macicy jak i bardzo silne wypychające ruchy przepony (zwane popularnie parciem). Zazwyczaj dziecko wychodzi z brzucha najpierw głową. Czasami jednak zdarza się nieprawidłowe ułożenie płodu i jako pierwsze na świecie pojawiają się stopy lub pośladki noworodka. W polskiej praktyce położniczej, nieprawidłowe ułożenie płodu było natychmiastowym wskazaniem do cięcia cesarskiego. Obecnie jednak uważa się, że w wielu przypadkach poród nieprawidłowo ułożonego dziecka jest całkowicie możliwy w normalny sposób.
Rozróżnia się kilka typów nieprawidłowego ułożenia płodu. Najczęstsze to ułożenie pośladkami do dołu z nóżkami podwiniętymi pod brzuszek dziecka (tzw. pełne odwrócenie płodu). Ułożenie Franka jest podobne do pełnego odwrócenia, jednak w tej pozycji nogi dziecka nie są skurczone lecz wyprostowane i skierowane w stronę głowy. Niekompletne odwrócenie ma miejsce wtedy, gdy jedna lub obie nóżki dziecka są wyprostowane ku dołowi, i to one jako pierwsze pojawiają się w kanale rodnym. Jeszcze innym położeniem jest pozycja obrócona. Dziecko jest w tej pozycji obrócone bokiem lub twarzą ku plecom matki, na skutek czego w kanale rodnym pojawiają się najpierw rączki lub ramiona dziecka. Ta ostatnia pozycja jest przeciwwskazaniem dla porodu naturalnego, gdyż istnieje tutaj duże ryzyko zawinięcia się kończyn dziecka w kanale rodnym i jego zaklinowania.
Drugi etap porodu może trwać do 2 godzin u pierworódki (kobiety, która jeszcze nie rodziła) i ok. 30 minut u wieloródki. Etap ten jest najbardziej bolesny i niebezpieczny dla matki i dziecka. Często na tym etapie podejmuje się decyzję o cięciu cesarskim, gdy np. dojdzie do zaklinowania dziecka w kanale rodnym na skutek złego ułożenia kończyn, albo gdy się okazuje, że główka dziecka jest większa od średnicy kanału rodnego.
Natychmiast po porodzie rozpoczyna się proces fizjologicznej adaptacji poporodowej dziecka, który trwa przez pierwsze 2-3 dni od urodzenia, polegający na rozpoczęciu samodzielnego oddychania, zmianach w funkcjonowaniu układu krwionośnego itp.
Stan dziecka po porodzie ocenia się wg skali Apgar, która jest oparta na pięciu parametrach. W Polsce oceny dokonuje się zwykle natychmiast po odcięciu pępowiny, a następnie po 15 minutach i po godzinie od porodu. Skala ta pomaga ocenić lekarzowi-położnikowi czy dziecko wymaga natychmiastowej interwencji pediatry, czy też można je bezpiecznie zostawić przy matce.
Trzeci etap (okres) porodu
Ostatni etap odbywa się około 15 minut do godziny po urodzeniu dziecka. W tym etapie macica wypycha łożysko. Zazwyczaj w tym czasie matka traci nie więcej niż 500 ml krwi. Bardzo ważne jest, aby organizm wydalił całe łożysko, gdyż fragmenty pozostające w macicy po porodzie mogą powodować krwotoki i infekcje. Dlatego położna zawsze sprawdza, czy wydalone łożysko jest kompletne.
Czasami zdarza się, że łożysko nie wychodzi w jednym kawałku, lecz zostało w trakcie wcześniejszych etapów porodu poszarpane na kilka fragmentów. W takim przypadku konieczne jest odessanie wnętrza kanału rodnego i macicy z resztek łożyska.
Samo łożysko, jako bardzo cenne źródło unikalnych tkanek i substancji leczniczych, jest zabezpieczane przed zniszczeniem natychmiast po jego wydaleniu. W Polsce staje się ono automatycznie własnością szpitala, który bez zgody matki może nim dowolnie rozporządzać. Zwykle łożyska są sprzedawane firmom zewnętrznym, które produkują z nich wiele unikalnych leków.
Po porodzie
W większości polskich szpitali jeszcze do niedawna istniał zwyczaj oddzielania matki od dziecka na ok. godzinę, nawet jeśli oboje byli zdrowi po porodzie. W tym czasie matka pozostawała na izbie porodowej pod opieką lekarza położnika, zaś dziecko było transportowane na oddział noworodkowy, gdzie lekarze pediatrzy poddawali je rutynowym testom i obserwacji. Dopiero gdy oboje uznawano za w pełni zdrowych, matka była transportowana na oddział noworodkowy i dostawała dziecko do pierwszego karmienia.
Obecnie coraz częściej odchodzi się od tej procedury, zastępując ją szybką oceną stanu dziecka, przez lekarza pediatrę, który jest wzywany natychmiast po pojawieniu się dziecka na świecie (lub nawet nieco wcześniej). Po tej wstępnej ocenie dziecko jest oddawane matce tak szybko jak to tylko możliwe, zaś wszystkie testy (pobranie próbek krwi itp.) są dokonywane na dziecku przytulanym do piersi matki. W tym wariancie oboje pozostają na oddziale porodowym przez ok. godzinę, po czym, o ile nie nastąpiły żadne komplikacje, są razem transportowani na oddział noworodkowy.
Pozostawanie matki przez godzinę po porodzie na oddziale porodowym wynika z faktu, że pierwsze chwile porodzie mają kluczowe znaczenie dla stwierdzenia czy nastąpiło u niej zakażenie poporodowe, które, gdy wystąpi, wymaga zwykle błyskawicznej interwencji lekarza położnika.
Zazwyczaj krótko po porodzie rodzice nadają niemowlęciu wybrane dla niego imię. Zdarza się, że mają przygotowane dwa zestawy imion, jedno dla chłopca a drugie dla dziewczynki. Często znajomi i rodzina składają wizyty przynosząc prezent dla dziecka.
Przy porodzie metodą naturalną, który miał przebieg bez powikłań i w którym dziecko urodziło się w pełni zdrowe, oboje są zwykle wypisywani ze szpitala po 24-48 godzinach od porodu. W przypadku porodu przez cięcie cesarskie, matka zazwyczaj musi pozostawać w szpitalu przez minimum 5 dni i sama decyduje, czy chce zatrzymać w tym czasie dziecko przy sobie, czy tez odesłać je do domu.
W wielu kulturach istotną rolę odgrywają rytuały inicjacyjne noworodków, między innymi obrzezanie czy chrzest.
Narodziny w czepku
Jeśli worek owodniowy nie pęknie podczas porodu, dziecko może urodzić się w nienaruszonych błonach. Mówi się wtedy, że dziecko "urodziło się w czepku." Czepek nie stanowi zagrożenia i może być łatwo usunięty przez lekarza lub osobę asystującą przy porodzie. W średniowieczu czepek uznawano za zwiastun szczęścia dla dziecka. W niektórych kulturach wierzono, że chroni przed utonięciem. Często układano go na papierze i zachowywano jako pamiątkę dla dziecka. Z nadejściem nowoczesnego położnictwa, przyjęło się wczesne przebijanie błon i w świecie zachodnim porody w czepku zdarzają się rzadko.
Znieczulanie
W związku ze względnie dużą wielkością ludzkiej czaszki oraz wynikającym z wyprostowanej postawy kształtem miednicy, poród jest u ludzi trudniejszy i bardziej bolesny dla matki, niż u innych ssaków. Wśród wielu metod ograniczania bólów porodowych są przygotowania psychologiczne, wsparcie emocjonalne, znieczulenie nadoponowe, znieczulenie rdzeniowe, podtlenek azotu, opioidy oraz techniki naturalne, jak technika Lamaze’a czy metoda Bradleya.
Powikłania
Nie wszystkie porody przebiegają bez powikłań. W niektórych przypadkach pojawiają się różne komplikacje, które wymagają interwencji lekarza położnika.
Poród powolny – polega na bardzo długim przebiegu pierwszego etapu. Skurcze macicy są zbyt słabe i/lub występują zbyt rzadko, aby poszerzyć do odpowiednich rozmiarów kanał rodny. Poród powolny przyspiesza się poprzez stosowanie dopochwowych czopków nasączonych prostaglandyną lub stosowaniem kroplówki lub zastrzyków z oksytocyny.
Wycieńczenie porodowe – u dziecka – objawia się zwolnieniem lub wahaniami częstości akcji serca (którą monitoruje się przy pomocy aparatu KTG) oraz charakterystycznymi zmianami składu płynu owodniowego. Wycieńczenie porodowe jest często wskazaniem do nagłego przyspieszenia porodu oksytocyną lub wykonania cięcia cesarskiego.
Brak postępu drugiego etapu porodu – powstaje na skutek zbyt słabych skurczów macicy w tym etapie w wyniku czego główka lub inne części ciała dziecka nie są w stanie przecisnąć się przez otwór rodny. Powoduje to konieczność zastosowania technik porodu próżniowego, kleszczowego lub w najtrudniejszych przypadkach porodu cesarskiego.
W przeszłości znaczny odsetek kobiet umierał na skutek zakażenia poporodowego. Współczesny rozwój antyseptyki wyeliminował to zagrożenie niemal do zera.
Niespodziewane silne krwawienie podczas lub po porodzie może być śmiertelne w skutkach, jeśli brak jest natychmiastowej fachowej opieki medycznej. Znaczna utrata krwi prowadzi do wstrząsu hipowolemicznego, niedokrwienia najważniejszych organów i do śmierci, jeśli krwawienie nie jest w porę zatamowane i nie zostanie przeprowadzona transfuzja krwi. Wtórna niedoczynność przysadki mózgowej, wywołana zakrzepem w naczyniach przysadki, w wyniku wstrząsu hipowolemicznego nazywana jest zespołem Sheehana. Obecnie ze względu na aktywne zwalczanie wstrząsu to powikłanie jest wyjątkowo rzadkie.
Pozycje przy porodzie
Poród od strony techniczno-organizacyjnej może być przeprowadzany na kilka różnych sposobów. Tradycyjnie w polskich szpitalach poród odbywa się zwykle na specjalnej konstrukcji fotelu porodowym, na którym kobieta jest umieszczana w pozycji półleżącej z nogami uniesionymi lekko do góry i przytroczonymi do specjalnych prowadnic.
W wielu kulturach (np. w Afryce) poród odbywa się tradycyjnie w pozycji kucznej. Kobieta w tej pozycji kurczy się z nogami na ziemi i trzyma się dłońmi żerdzi albo sznura. Niektórzy uważają, że tego rodzaju pozycja jest naturalniejsza od pozycji na fotelu, ułatwia poród, gdyż dziecko jest w naturalny sposób wypychane z macicy przez siły grawitacji.
W niektórych szpitalach możliwy jest poród w wodzie, w którym kobieta w drugiej fazie porodu jest umieszczana w specjalnej wannie, w której może przyjmować dość dowolną pozycję. Poród w wodzie jest zdaniem niektórych mniej bolesny i bardziej higieniczny.
Aspekty społeczne
Uczestnictwo ojca przy porodzie jest w czasach dzisiejszych całkowicie normalną rzeczą. Jednakże do lat 60. XX wieku w większości kultur zarówno ojcowie jak i inni mężczyźni za wyjątkiem lekarza nie mogli przebywać w miejscu porodu.
Wyjątkiem od tej reguły byli Poleszucy z Polesia. W dawnych czasach w owej kulturze żona rodziła dziecko siedząc na kolanach męża.
Współcześnie w Polsce, olbrzymia większość szpitali zachęca do tzw. porodu rodzinnego, czyli z obecnością ojca lub innej, dowolnie wybranej bliskiej osoby. Prawo decyzji o porodzie rodzinnym, jak i wybór osoby towarzyszącej należy do rodzącej kobiety. W wielu szpitalach istnieją systemy zachęt do porodu rodzinnego (np. specjalne sale, urządzone w bardziej "ciepły" sposób niż sale ogólne), z kolei w innych, wciąż wymaga się dodatkowych opłat za prawo do porodu rodzinnego. Aktualnie jednak szpitale wymuszające opłaty za poród rodzinny należą do zdecydowanej mniejszości. Badania statystyczne dowodzą, że obecność ojca przy porodzie zmniejsza stres rodzącej kobiety, zmniejsza ryzyko wystąpienia u niej depresji poporodowej, umacnia więź psychiczną między rodzicami, a nawet zmniejsza liczbę powikłań czysto medycznych w trakcie porodu.
Bardzo często łożysko postrzegane jest jako specjalna część porodu gdyż podtrzymuje życie dziecka przez wiele miesięcy. Wielu rodziców chce zobaczyć i dotknąć ten tajemniczy organ. W niektórych kulturach przyjęty jest zwyczaj wykopywania w ziemi dołka, do którego wkłada się łożysko i sadzi w nim drzewo podczas pierwszych urodzin dziecka. W innych kulturach istnieje ceremonia zjadania łożyska przez rodzinę noworodka.
Najstarszą rodzącą amerykanką była 63-letnia Arceli Keh. W listopadzie 2004 roku 56-letnia samotna matka Aleta St. James urodziła bliźniaki poczęte w wyniku zapłodnienia in vitro. Parę dni później podano do wiadomości, iż Frances Harris, 59-letnia już prababcia, której 30 lat wcześniej podwiązano jajowody, zaszła w ciążę, a termin porodu wyznaczono na grudzień.
Statystyka
Najwięcej dzieci w Polsce rodzi się w styczniu co wynika prawdopodobnie ze zwiększonej liczby poczęć w kwietniu. Następnie systematycznie spada i najmniejsza jest w grudniu. Jednak do lat 60-tych XX wieku w dniach 1-go i 2-go stycznia liczba zarejestrowanych urodzeń była trzykrotnie większa niż liczba urodzeń 30-go i 31-go grudnia co było prawdopodobnie skutkiem zgłaszania przez rodziców daty urodzenia różnej od rzeczywistej daty urodzenia. Pod koniec XX wieku nie obserwuje się tego gdyż większość urodzeń odnotowuje się w szpitalach, które mają obowiązek codziennego zgłaszania urodzeń. W ciągu tygodnia najmniej urodzeń odnotowuje się w niedzielę i sobotę a najwięcej w poniedziałek i piątek, co wynika z organizacji pracy szpitala tzn. zmniejszonej liczby lekarzy w soboty i niedziele. W poniedziałek występują porody farmakologicznie opóźnione z niedzieli, a w piątek porody przyspieszone przed sobotą i niedzielą.
