Inkontynencja (nazywana także nietrzymaniem moczu) jest objawem polegającym na niekontrolowanym wydalaniu moczu. Problem ten w znaczącej części występuje u kobiet, a prawdopodobieństwo jego pojawienia się rośnie wraz z wiekiem.
Podział inkontynencji
Ze względu na formę, inkontynencję podzielić można na:
- Inkontynencję parcia, która spowodowana jest uczuciem parcia nawet przy małej ilości moczu w pęcherzu
- Inkontynencję wysiłkową – związana jest ona z osłabieniem mięśni miednicy oraz szybkim wzrostem ciśnienia w czasie kaszlu czy kichania
- Inkontynencję mieszaną – schorzenie to łączy w sobie dwie opisane powyżej formy
- Odruchowe nietrzymanie moczu, gdzie do oddawania moczu dochodzi samoczynnie, bez uczucia parcia
- Nietrzymanie moczu z przepełnienia
Czynniki ryzyka
Częstość występowania inkontynencji rośnie zarówno z wiekiem, jak i nasilaniem się czynników ryzyka takich, jak: zmiany hormonalne, czynniki neurologiczne (stwardnienie rozsiane, neuropatia cukrzycowa czy choroba Parkinsona), otyłość, brak aktywności fizycznej, palenie papierosów czy ciężka praca fizyczna. Problemy z nietrzymaniem moczu występują częściej u kobiet po kilku porodach oraz tych, których ciężar dziecka był większy niż 4 kilogramy. W okresie pomenopauzalnym częstotliwość występowania inkontynencji rośnie dwukrotnie, co związane jest z redukcją poziomu estrogenów, osłabianiem się ścian pęcherza moczowego i mięśni wspomagających wydalanie moczu oraz obniżeniem i skróceniem cewki moczowej.
Leczenie inkontynencji
Diagnostykę nietrzymania moczu przeprowadzić może lekarz rodzinny, lecz za specjalistyczną opiekę odpowiedzialny może być wyłącznie ginekolog lub urolog. Podczas podstawowego wywiadu, niezbędne jest przeprowadzenie wywiadu rodzinnego, sprawdzenie BMI oraz ustalenie ilości i metod porodu. Przed wizytą, pacjentka regularnie notować powinna ilość oddawanego moczu, okoliczności jego popuszczania czy ilość zużywanych każdego dnia wkładek.
Poza leczeniem farmakologicznym, które ze względu na liczne działania uboczne bywa niekiedy uciążliwe, lekarz zalecić może również ćwiczenia mięśni Kegla mające na celu kontrolę i wzmocnienie mięśni miednicy. Polegają one na zaciskaniu mięśni pochwy i odbytu na około 10 sekund i powtarzaniu tej czynności w krótkich odstępach czasu od 5 do 25 razy. Niekiedy niezbędne mogą się okazać również inne sposoby, jak stymulacja magnetyczna, elektrostymulacja czy biofeedback.
Niezwykle ważna dla codziennego komfortu jest także odpowiednia higiena osobista. Na rynku dostępny jest szereg różnego rodzaju wkładek, majtek ochronnych czy pieluchomajtek różniących się od siebie między innymi stopniem chłonności, dzięki czemu każda kobieta, w zależności od stopnia zaawansowania choroby, znajdzie produkt dopasowany do swoich potrzeb. Szczegółowe informacje na temat tego typu wyrobów znaleźć można między innymi na stronie Tena.pl.
