Nazwa operacji – cięcie cesarskie – wiąże się jeszcze ze starożytnym Rzymem, gdzie prawo zakazywało pogrzebania ciężarnej kobiety bez wyciągnięcia z jej łona płodu.
Pierwszy autentyczny opis urodzenia żywego dziecka datuje się na 508 r. p.n.e., a pierwsze udanie cięcie cesarskie na żywej kobiecie wiąże się z osobą Jakuba Nufera ze Szwajcarii, który przeprowadził ten zabieg w 1500r.
Wskazania do wykonania cięcia cesarskiego dzielimy na bezwzględne i względne. Przyczyny wyboru takiej metody ukończenia porodu mogą pojawić się jeszcze podczas trwania ciąży, ale może tez się zdarzyć, że taka decyzja podjęta zostaje już w trakcie trwania akcji porodowej. Wskazani bezwzględne wiążemy ze szczególnymi przypadkami wrodzonych anomalii budowy miednicy, które uniemożliwiają przejście płodu przez kanał rodny. Do wskazań względnych należą:
-
zaawansowany wiek rodzącej, zwłaszcza jeśli jest to jej pierwszy poród,
-
masa płodu od 1000 do 2000g.,
-
niewspółmierność płodowo miednicowa polegająca na tym, że wymiary główki dziecka są zbyt duże, by mogło się one bezpiecznie urodzić,
-
zbyt wczesne odklejenie się łożyska w czasie trwania ciąży lub na początku porodu,
-
nieprawidłowe ułożenie płodu np. poprzeczne, lub położenie miednicowe u pierwiastki,
-
nieprawidłowa czynność skurczowa macicy,
-
guzy miednicy mniejszej zwężające światło kanału rodnego,
-
kolejna ciąża po wcześniejszych zakończonych cięciem cesarskim, zwłaszcza jeżeli kobieta nigdy nie rodziła siłami natury.
Należy dodać, że cięcie cesarskie może być wykonywane w znieczuleniu ogólnym lub w tak zwanym znieczuleniu zewnątrzoponowym.
Cięcie chirurgiczne powłok brzusznych może być wykonywane podłużnie od pępka w kierunku spojenia łonowego lub poprzecznie nad spojeniem łonowym.
