To zdziwienie często zastępuje autentyczny namysł, pozwala zdystansować się wobec zachodzącego na naszych oczach procesu. Sądzę, że pora przestać się dziwić. Pora też przestać mierzyć liberalną miarką to, co wyraźnie wykracza poza liberalny kontekst.
Postępujące od ponad dekady ograniczanie praw kobiet i mniejszości seksualnych w Polsce nie jest efektem konserwatywnego spisku ani słabości ruchów emancypacyjnych. Nie jest to też polska egzotyka. To rozpoznany przez socjologów i historyków mechanizm, w którym napięcie społeczne, kulturowy niepokój związany ze zmianą w zbiorowej tożsamości niejako rykoszetem odbija się na kobietach i wszelkiej maści seksualnych „odszczepieńcach”.
(fragment)
Książka to zbiór artykułów Agnieszki Graff opublikowanych w prasie (przede wszystkim na łamach „Gazety Wyborczej”). Autorka, związana z ruchem feministycznym, demaskuje nowe i te dobrze już zadomowione w polskim społeczeństwie stereotypy. Krwiożerczy Żyd w prawicowym dyskursie politycznym został zastąpiony przez geja‑pedofila lub transseksualistę (koniecznie Niemca). Błyskotliwa analiza okładek trzech poczytnych tygodników ujawnia związek między płcią a wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej. Mamy tu też wyraźny głos w sporze (a może raczej milczeniu) o aborcję, przede wszystkim zaś postulat uczłowieczenia kobiet. To książka przeciwko homofobii i ksenofobii, które – jak dowodzi autorka – stały się istotną częścią współczesnego nacjonalizmu. Przede wszystkim zaś jest to świadoma kobieca manifestacja, której nie uciszy żadna pełna pobłażania poselska reprymenda.
Agnieszka Graff (ur. 1970) jest absolwentką Amherst College, uniwersytetu oksfordzkiego i Szkoły Nauk Społecznych przy Polskiej Akademii Nauk. W 1999 roku doktoryzowała się z literatury angielskiej. Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim (w Ośrodku Studiów Amerykańskich i na Gender Studies) oraz w Collegium Civitas. W latach 2004–2005 stypendystka Fundacji Fulbrighta. Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca, które organizuje co roku Manify. Związana z „Krytyką Polityczną” i z Helsińską Fundacją Praw Człowieka. Wydała książkę Świat bez kobiet. Płeć w polskim życiu publicznym (W.A.B. 2001), nominowaną do Nagrody Literackiej NIKE. Przełożyła Własny pokój Virginii Woolf. Autorka licznych artykułów naukowych o historii amerykańskiego feminizmu, a także tekstów prasowych – publikowała w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Res Publice Nowej”, „Zadrze”.
Polecamy również Świat bez kobiet. Płeć w polskim życiu publicznym
Wydanie II
Agnieszka Graff ma niezwykłą zdolność do okazywania zdziwienia wobec zjawisk, które wszyscy znają, z którymi stale obcują i z powodu tej swojskiej powtarzalności uważają je za normalne. A tymczasem to patologia społeczna. Trzeba tylko umieć patrzeć. Okazuje się, że w kraju „matki Polki” kobiety zostały wyparte z języka, z prawa, z życia politycznego, z całego pola świadomości społecznej. Książka Agnieszki Graff to brawurowa, jasna, przekonywająca analiza języka zmasowanej propagandy rozwijanej od lat w demokratycznej Polsce.
