Skóra męska a kobieca

Po pierwsze chciałbym podkreślić, że dużą rolę w tej różnicy odgrywa hormon testosteron, gdyż jest on najważniejszym czynnikiem hormonalnym w organizmie. Ma on wpływ między innymi na bardziej rozwinięty układ włosowy u mężczyzn i większą zawartość gruczołów łojowych w skórze.

Zwiększona zawartość tych gruczołów oraz układu włosowego sprawia dwukrotnie wyższe wydzielanie sebum, dzięki któremu skóra jest bardziej odporna na działanie czynników z zewnątrz. Jednakże duża zawartość gruczołów łojowych ma także swój minus, którym jest skłonność do występowania zaskórników.

Również większa jędrność i elastyczność męskiej skóry, dzięki większej zawartości elastyny i kolagenu, znajdujących się w skórze, jest ważną różnicą. Skóra mężczyzn jest także grubsza od kobiecej. Przy wymienianiu różnic trzeba podkreślić, że skóra mężczyzn bywa często podrażniona i przekrwiona, pomimo tego, że może być tłusta.

Wykonywanie zabiegów kosmetycznych i masaży u mężczyzn sprawia większą trudność w pracy kosmetyczki. Spowodowane jest to większą ilością zarostu, a co za tym idzie utrudnionymi ruchami manualnymi czy nakładaniem, a także usuwaniem środków kosmetycznych. Jak każdy mężczyzna wie, wykonanie gwałtownych ruchów pod włos może być bolesne dla mężczyzny, może to być także nieprzyjemne dla osoby wykonującej zabiegi, co już wielokrotnie było powtarzane przez wiele osób.

Kolejną różnicą miedzy skórą kobiet a mężczyzn jest to, że panowie nie stosują odpowiednich dla nich kosmetyków. Związane jest to z niewiedzą, zbyt małą ilością gabinetów dla mężczyzn, a także niewielkimi ilościami informacji o kosmetykach i pielęgnacji skóry męskiej.

Poza tym nie wszyscy mężczyźni prowadzą higieniczny tryb życia. Na wygląd skóry ma wpływ nadmierne palenie papierosów, przebywanie w zadymionych pomieszczeniach, spożywanie zbyt dużej ilości alkoholu, a także nieodpowiednia dieta.

Mężczyźni poprzez wykonywane zawody mogą mieć zniszczoną skórę. Przecież mężczyźni w większości przypadków są mechanikami, górnikami, hutnikami, spawaczami, pracują w stoczniach i w ciężkich warunkach atmosferycznych. To mężczyźni mają częściej kontakt z chemikaliami, np. smar lub olej samochodowy.

Reesumując, szkodliwe czynniki mają wpływ na wygląd i stan męskiej skóry, a także na różnice pomiędzy skórą mężczyzn a kobiet.

Teraz przyjrzymy się szczegółowo budowie i funkcjonowaniu skóry.
Skóra jest narządem pokrywającym całe ciało. Pełni wiele funkcji, miedzy innymi:

chroni przed uszkodzeniami fizycznymi, a także termicznymi.
jest osłoną dla narządów wewnętrznych między innymi przed bakteriami, a także przed działaniem czynników chemicznych.
ma duże znaczenie w regulacji ciepła i gospodarki wodnej. Może gromadzić wodę w postaci obrzęku a w razie odwodnienia ulegać wysuszeniu.
w żylnych zbiornikach skóry może gromadzić się również krew.
jest ważnym narządem wydzielniczym oraz receptorem odbierającym bodźce zewnętrzne.
bierze udział w procesie przemiany materii, przeprowadza syntezę witaminy D.
skóra także pochłania i odbija światło.

Budowa skóry jest u wszystkich taka sama. Jedynie grubość naskórka, stopień nawilżenia skóry oraz ilość przydatek skórnych, np. włosów i gruczołów łojowych jest drobną różnicą. Skórę tworzą trzy warstwy, są nimi: naskórek, skóra właściwa i tkanka podskórna.

Barwę skóry określają czynniki genetyczne, mogą być nimi między innymi zawartość barwnika, przepływ krwi, delikatna struktura powierzchniowa. Na barwę mają również wpływ czynniki poza genetyczne takie jak opalanie się na solarium, używanie samoopalaczy, czy choćby spożywanie soku z marchwi.

Powierzchnia, grubość oraz masa skóry zależą od właściwości osobniczych człowieka. Według najnowszych badań powierzchnia skóry dorosłego człowieka waha się od około 1,5 do 2 metrów kwadratowych. Grubość skóry waha się od 0,5 do 4 milimetrów. Jej masa wraz z tkanką podskórna wynosi około 20 kilogramów. Na masę skóry składają się także:

– naskórek ma około 0,5 kilograma.
– skóra właściwa ma około 3 kilogramów.

Skórę można także podzielić na skórę cienką, która zawiera włosy oraz skórę grubą bez włosów i gruczołów łojowych. Z tym, że ta pierwsza znajduje się na prawie całej powierzchni ciała, a ta ostatnia tylko na stopach i dłoniach.

W okolicach naturalnych otworów ludzkiego ciała, skóra delikatnie zmienia swoją budowę. Zastępując naskórek wielowarstwowym płaskim nabłonkiem zbudowanym z warstwy podstawnej i przechodzi w błony śluzowe.

Skóra właściwa
Skóra właściwa utworzona jest z dwóch warstw ściśle współpracujących ze sobą: brodawkowatą oraz siateczkowatą. Odpowiada ona za elastyczność i trwałość całego organu. Właśnie w skórze właściwej są wchłaniane substancje z kosmoceutyków, które tu docierają.

Skóra właściwa graniczy z warstwą podstawną naskórka, oddzielone są jednak błoną podstawną. Naskórek wraz ze skórą właściwą połączone są dzięki wpukleniom naskórka w skórę właściwą, zwanymi soplami naskórka oraz brodawkom łącznotkankowym, czyli wpukleniami skóry w naskórek.

Warstwa brodawkująca skóry właściwej znajduje się tuż pod naskórkiem. Zawiera w sobie brodawki wypełnione naczyńkami krwionośnymi i nerwami. Dzięki dyfuzji substancje odżywcze trafiają do naskórka.

W warstwie siateczkowatej dominują z kolei biegnące pęczkami włókna kolagenowe. Występują w nich gruczoły, np. łojowe.
Skóra właściwa zawiera w sobie także przydatki skórne takie jak włosy z mieszkami włosowymi oraz gruczoły łojowe i potowe, powstałe w wyniku wniknięcia naskórka w skórę. Przydatki te odgrywają ważną rolę w organizmie.

Gruczoły potowe dzielą się na małe i duże, mają cewkową budowę
Małe, funkcjonujące od urodzenia w prawie całej skórze, usytuowane są szczególnie na dłoniach i stopach. Z kolei duże występują tylko w pewnych miejscach ciała, np. w okolicach narządów płciowych, otoczki sutkowej czy pach. Swoje funkcjonowanie zaczynają dużo później niż małe, bo dopiero w okresie dojrzewania.

Gruczoły łojowe mają budowę pęcherzykową, jedno lub wielogronkową. Ich komórki tracą organella na rzecz łoju, którym się wypełniają. Wydzielając łój na zewnątrz, tworzą w ten sposób kwaśny płaszcz lipidowy. Włosy składają się z kolei z trzech części: łodygi, korzenia i cebulki. Wokół cebulki są komórki rozrodcze, dzięki którym włos rośnie na długość. Włosy zawierają w sobie melanocyty, a korę włosa tworzy keratyna twarda.

Naskórek
Naskórek jest nabłonkiem wielowarstwowym płaskim rogowaciejącym, pochodzenia ektodermalnego. Zbudowany jest z pięciu warstw: podstawnej, kolczystej, ziarnistej, jasnej oraz rogowej. Wszystkie te warstwy mają inną budowę, pełnią inną rolę, powstają w nich różne produkty.

Warstwą, dzięki której następuje regeneracja naskórka jest warstwa podstawna. Występuje tu komórka macierzysta nabłonka. Warstwa ta składa się z jednego rzędu wysokich walcowatych komórek. Znajduje się ona najbliżej kości i skory właściwej.

Drugą warstwą jest warstwa kolczysta, którą buduje kilka pokładów komórek wielobocznych połączonych licznymi desmosomami. Powstają tu wieloblaszkowate ciała. Warstwa podstawna oraz kolczysta są zwane także warstwami rozrodczymi naskórka.

Z kolei trzecią warstwę, ziarnistą, tworzy kilka pokładów komórek zawierających elektronowo gęste ziarna profilagryny.
Wyróżniamy także warstwę jasną naskórka, silnie zgrubiałą. Występuje ona w tak zwanej skórze grubej, która jest na dłoniach i podeszwach stóp. Jest to skóra bez włosów.

Ostatnią warstwą, najbardziej oddaloną od skóry właściwej, jest warstwa rogowa, tworzona przez komórki całkowicie zrogowaciałe. Są one pozbawione organelli komórkowych. W warstwie tej wyróżnia się dwie blaszki:

– wewnętrzna, gdzie komórki są ze sobą połączone i dobrze przytwierdzone.
– zewnętrzna, gdzie komórki ulegają złuszczaniu.

Jest to najbardziej skomplikowana warstwa naskórka, gdyż zawiera ona barierę naskórkową. Chroni ona przed wnikaniem drobnoustrojów bakteriotwórczych, przed czynnikami termicznymi, mechanicznymi, a także przed promieniowaniem ultrafioletowym. Sama bariera naskórkowa ma złożoną budowę, składa się z trzech składników:

filament matrix complex- są to włókienka keratyny, które są spojone filagryną, czyli dojrzałym białkiem.
koperta wewnętrzna, która wzmacnia błonę komórkową i chroni ją (zbudowana jest ona z kompleksu kilkudziesięciu białek, np. inwolukryna).
fosfolipidy, które są uwolnioną zawartością ciał wieloblaszkowatych, powstałych w warstwie kolczystej naskórka, np. ceramidy.

W naskórku wyróżniamy także trzy populacje tworzących go komórek. Pierwszą i główną masą są keratynocyty. Ich czas przejścia od warstwy podstawnej do rogowej trwa od pięciu do trzydziestu dni.

Drugą populację stanowią komórki, które są pomocniczymi komórkami odpowiedzi immunologicznej. Rozpoznają one obce antygeny, a następnie wędrując do okolicznych węzłów chłonnych prezentują je limfocytom T. Populacja ta zwana jest komórkami Langerhansa.

Tkanka podskórna
Tkanka podskórna znajduje się pod skórą właściwą. Zawiera w sobie cebulki włosów. Również tutaj kończą się gruczoły potowe.

Dzięki swojej budowie jest ona ochroną przed urazami mechanicznymi i stanowi solidną podporę dla skóry. Zbudowana jest z różnej ilości zrazików tkanki tłuszczowej złożonej z komórek poprzedzielanych tkanką łączną włóknistą luźną. Poprzez swoje położenie i budowę łączy ona skórę z kośćmi i mięśniami.

W zależności od stanu odżywiania, wieku a także rodzaju płci zależy grubość i kształt tej tkanki, czyli kształt i grubość tworzących ją zrazików. Na przykład osoby z nadmiernie rozrośniętą tkanką podskórną, np. osoby puszyste oraz niektórzy sportowcy siłowi, mają niedokrwioną tę tkankę, co prowadzi do jej złego odżywienia. Taki rozrost doprowadza także do zaburzeń odprowadzania produktów ubocznych przemian materii do naczyń limfatycznych. Objawem zewnętrznym takiego rozrostu jest, np. cellulit.